De ziel en het ego
Veel mensen geloven dat er ‘iets’ is na de dood. Voor de een is dat vanuit religie ingegeven en leeft een deel van de mens (dat noem ik de ziel) vanuit dat perspectief door in de hemel of het paradijs. Voor een ander is de kosmos de plek van waaruit je geboren wordt en weer terugkeert. Geloven kent vele vormen. Voor mijn manier van werken maakt het niet uit of je wel of niet gelooft, en ook niet waarin.
Mijn Visie
In mijn visie ‘besluit’ de ziel op een bepaald moment om te incarneren, om zo aan bepaalde thema’s te kunnen werken. Het grote verschil tussen een leven op aarde en het leven in de kosmos is dat we hier op aarde te maken hebben met ‘materie’ en daardoor met thema’s als begrenzing, weerstand, tijd, geld, ziekte, etc.
Je ouders kies je uit op basis van de thema’s waaraan je wilt werken. Dat kan bij sommigen verbazing oproepen, maar een ziel ‘denkt’ niet in termen van ‘gelukkig zijn’ maar veel meer in ervaringen opdoen, in leren.
Eenmaal geboren, ontwikkel je ook je persoonlijkheid of ego die vorm krijgt door je ervaringen op aarde en hoe je daarmee omgaat: door te leven en soms ook te ‘overleven’.
Het is eigenlijk best wonderlijk hoe de mens als ‘hoog ontwikkeld zoogdier’ zo lang afhankelijk is van anderen om te kunnen overleven. Als baby zijn we totaal weerloos en totaal gevoelig. We hebben ouders nodig die ons voeden, wassen, in bed leggen en knuffelen. In wiens armen we een veilige landing kunnen maken op aarde. Armen die ons troosten, koesteren, helpen, verwarmen en beschermen.